Rozdział 5. "Plan - poderwać Jacka pod nieobecność Elsy"

  - Twoja siostra mazgai się w stajni.

Głos Jacka przerwał moje przygotowania do kąpieli. Odwróciłam się w jego stronę, kładąc czarno-granatową pidżamę na kołdrę łóżka. Spojrzałam na niego obojętnym wzrokiem i wzruszyłam ramionami.

  - Jak to ona. Popłacze, popłacze, i przestanie.

Jack zaśmiał się krótko, kręcąc głową. Splótł ręce na piersi i patrzył na mnie przez chwilę, po czym pożegnał się mrugnięciem oka i wyszedł.

Wzięłam pidżamę i ręcznik i weszłam do [mojej własnej!] łazienki. Odkręciłam kurek w wannie i patrzyłam, jak lodowata woda stopniowo wypełnia całą... beczkę? Nie... nie umiem tego nazwać. Kiedy wanna była pełna wody i piany [dolałam jakiegoś tam żelu czy cień wie co], zanurzyłam się po samą szyję i rozejrzałam.

Łazienka była naprawdę obszerna. Wanna, w której leżałam, była w kształcie trójkąta, miała wbudowany masaż, światełka i nie wiem, co jeszcze. Duży prysznic stał pod ścianą naprzeciwko, a pod ścianą z oknem był sedes i umywalka [nad którą było lustro, zajmujące dobre 3/4 ściany]. Okno oczywiście było zasłonięte brązową zasłoną.

Posiedziałam jeszcze dwie godziny, myśląc o różnych, psychicznych i mrocznych rzeczach [jak pisze †I.Q.† to elementy psychozy muszą być! xd †I.Q.†], kiedy zrobiłam się senna. Nie chcąc zasnąć w wannie i nieszczęśliwie nałykać się przez to wody, spuściłam ją i wyszłam, opatulając się ręcznikiem. Wytarłam się dokładnie i założyłam pidżamę. Wysuszyłam włosy i zaczesałam je do góry [one MUSZĄ wyglądać jak korona!]. Dzisiejsze ubrania wrzuciłam do kosza na pranie i wyszłam z łazienki.

Pod drzwiami stał Vincent.

  - Vincent! - krzyknęłam, chowając się za baldachimem łóżka.

Co jak co, ale byłam w czarnej bluzce na grube ramiączka i w krótkich, granatowych spodenkach w czarną kratkę!

  - Wybacz, panienko. - staruszek odwrócił się. - Chciałem tylko przekazać, że dziś kolację zjesz w pokoju. Pan i Pani Re są zdenerwowani i nie chcą, abyś widziała ich w takim stanie.

Założyłam szlafrok, szczęśliwie wiszący na drzwiach do łazienki. Był biały. Brrr! Brzydki kolor.

  - Możesz się odwrócić, Vincencie. - poleciłam. Mężczyzna wykonał. - Pokłócili się o coś? Ktoś z zewnątrz ich zdenerwował? W ogóle mogę wiedzieć, co się wydarzyło? 

  - W przeciwieństwie do Państwa Re, uważam, że byłoby najlepiej, gdyby panienka wiedziała. - patrzyłam na niego wyczekująco, z zachęcającym uśmiechem. - Otóż... zaszła pomyłka w papierach adopcyjnych. Państwo Re chcieli zaadoptować nastolatków, owszem, ale chłopaka i dziewczynę. Nie musi się panienka martwić, panienka nie zostanie odesłana. Czeka to niestety panienki siostrę.

Ok. Wszystko mogłam znieść, ale nie to. Chcą mi zabrać siostrę?! Z kogo będę się nabijała i komu będę co chwilę dogryzała?! W kim będę wzbudzać zazdrość i przed kim będę się wywyższać?!

Poprosiłam Vincenta o opuszczenie mojego pokoju. Zrobił to natychmiastowo, a ja usiadłam na łóżku i wpatrzyłam się w podłogę. Nie zauważyłam nawet, jak ktoś wszedł do mojej sypialni i usiadł obok, obejmując ramieniem. Podskoczyłam ze strachu, kiedy okazało się, że to Jack we własnej osobie! W moim pokoju!

Odskoczyłam z przerażenia.

  - Kto cię tu wpuścił? - zapytałam, opanowując głos.

  - Okno. - zaśmiał się. - Twoja mina, bezcenna.

  - Zamknij się, śnieżny demonie. - mruknęłam, wyprostowując się [i siadając po turecku na środku łóżka]. - To prawda, że Adgar nie chciał dwóch dziewczyn?

  - Jemu było to obojętne, ale Idun chciała syna i córkę. Nastoletnich, żeby nie musiała ich uczyć mówić i tak dalej. A jako, że przyjechały dwie dziewczyny, wybuchła, ale nie tak dosłownie, i kazała jedną odwieźć. Ale... ta niechciana zniknęła.

  - Jak to? Kit mi wciskasz!

  - Nie. Twoja kochana, tchórzliwa siostrzyczka uciekła, gdy tylko się dowiedziała, że ma wracać do sierocińca. Stałem akurat pod drzewem i widziałem wszystko. Ryczała tak głośno, że mnie uszy rozbolały! - zaczął skakać na kolanach po łóżku, udając, że uszy mu wyrywają.

Trzepnęłam go w tę śnieżnobiałą czuprynę, tym samym zwalając z łóżka na dywan. Zaczęliśmy się śmiać bez opamiętania, kiedy ktoś zaczął ciągnąć za klamkę.

  - Schowaj się pod łóżko. - szepnęłam. - Chyba woźnica nie powinien przesiadywać w domu swoich pracodawców.

W ostatniej chwili wepchnęłam protestującego Jacka pod ogromne łóżko. W tej samej chwili drzwi się otworzyły. Do środka weszli Państwo Re. Adgar miał smutną minę, Idun raczej zezłoszczoną. Ale, kiedy mnie zobaczyła, wymusiła nieszczery uśmiech.

  - W czymś pomóc..? - udałam zdziwioną ich nieoczekiwaną wizytą.

  - Chcieliśmy tylko cię powiadomić o tym, że Adgar wyjeżdża na kilka dni. - odparła Pani Re. - Twoja siostra uciekła po tym, jak usłyszała, że zaszła mała pomyłka i będzie musiała zostać odesłana.

Kobieta, widać, nigdy nie miała do czynienia z bliźniaczkami w wieku nastoletnim - normalną nastolatkę, taka wieść, powiedziana z mostu i prosto w oczy, normalnie by zwaliło z nóg i przebiło lodowym soplem.

Ale nie mnie. Siedziałam niewzruszona, a ktosiek pod łóżkiem zaczął się śmiać. Kopnęłam go, szybko wracając do siadu skrzyżnego i uśmiechając się niewinnie. Państwo Re spojrzeli na mnie krzywo.
  - W każdym razie... - podjął Adgar. - Ty nie masz się o co martwić. Zostajesz. Przynieśliśmy ci kolację. Smacznego.
Idun zaprosiła do pokoju kolejną służącą z wielkim, srebrnym wózkiem z jedzeniem. "Oni przynieśli", właśnie widzę. Mhm.
Kobieta podeszła do mnie i położyła tackę z talerzem, sztućcami i kubkiem z sokiem na łóżku, po czym pospiesznie wyprowadziła wózek za drzwi. Wzięłam tosta francuskiego do ręki i zaczęłam pogryzać sobie raz po raz, patrząc, jak Państwo Re zaraz także opuszczają moją sypialnię.
Jack wskoczył na łóżko, masując policzek z czerwonym odciskiem mojej stopy.
  - Bolało? - zapytałam ze śmiechem.
  - Jeszcze jak! - krzyknął. Uciszyłam go palcem na ustach [na czyich, to już pozostawiam dla waszej wyobraźni xd †I.Q.†]. - Ok. Sorry. Mogę tosta? - kiwnęłam głową. Chłopak zaczął kruszyć mi na łóżko. - W sumie, to... twoja siostra nawet ładnie śpiewa. Myślałem, czy może ty...
  - Mam ci śpiewać? - żachnęłam się. - Nie ma mowy!
  - Proszę....! Ploooseee!!
Westchnęłam i podeszłam do swojej walizki, dokańczając tosta. Rozsunęłam zamek i wyjęłam zeszyt z tekstami piosenek. W końcu znalazłam jedną, moją ulubioną, i wróciłam na łóżko. Spojrzałam pewnie na Jacka z zadziornym uśmieszkiem [tak, dziewczyny też tak potrafią!] i zaczęłam śpiewać, co jakiś czas patrząc w tekst [mimo, że znam fragment na pamięć]:

I am the Devil's smile,
The one caught everyday
A hopeful hero's speech
Won't stop the years you bleed
I am a hurricane,
And Army strong as one
As they sit back and laugh
The one you left has just begun*

Kiedy skończyłam, Jack miał szeroko oczy otwarte. Uśmiechnęłam się na ten widok niewymuszenie, ale musiałam zachować pozory zimnej laski [xD] i dałam mu lekkiego liścia. Potrząsnął głową i zamrugał kilka razy.
  - Pięknie! Dziewczyno, wymiatasz! - zachwycał się.
  - Wiem o tym. - rzekłam z wysoko podniesioną brodą, chowając "śpiewnik" z powrotem do walizki. - A teraz chcę iść spać. Wyłaź.
Z miną zbitego psiaka, białowłosy wyszedł. Oknem. Przez chwilę myślałam, czy mi się nie przywidziało, ale szybko wyrzuciłam to z głowy i zdjęłam szlafrok, kładąc się pod kołdrą, którą zaraz odrzuciłam, bo było mi zbyt gorąco.
Do krainy Morfeusza odpłynęłam chwilę potem, śniąc o uciekającej Elsie, przy okazji podświadomie układając plan, jak poderwać Jacka, żeby zrobić siostrzyczce na złość...
 -------------------------------------------------------------------------------------------------
*Black Veil Brides - Wretched And Divine, fragment pisany z pamięci :3 

---

AVE? AVE!

Evi zua, Evi ma plan xd

No. Next pisze next os z kolejki,

Pozdrawiam i

Pa!
†Infernal Queen†

P.S. Musiałam wcisnąć BVB. MUSIAŁAM!