Rozdział 8. "Jadymy!"

OK. Przyznaję, że bez Elsy jest nawet nudno, ale cóż... więcej czasu z Jackiem dla mnie!

Adgar wyjechał zaraz po tym, jak państwo Re przyniosło mi śniadanie. Idun zamknęła się w którymś z pokoi i w ogóle nie wychodzi, a osobisty "lokaj" Elsy krząta się za mną, razem z Vincentem.

  - Ostatni raz powtarzam! - krzyknęłam na ich obu w kuchni, kiedy chciałam się napić. - Jeden z was mi wystarczy, nie potrzebuję dwóch panów do pomocy!

  - Nie mogę siedzieć i brać pieniędzy za nieróbstwo, panienko. - odpowiedział służący mojej siostry. - Dopóki panienki siostra nie wróci, będę pomagał Vincentowi w służeniu tobie.

  - Henryku. - może spokojne podejście coś zdziała? - Posłuchaj mnie teraz uważnie. Równie dobrze możesz iść przypilnować pani Re, albo nawet woźnicę. Z jednym "pomocnikiem" dam sobie radę, naprawdę. A urlop nie zaszkodzi, Henryku. - poklepałam zaskoczonego służącego po piersi i przeszłam przez próg kuchni. - Vincent, dzisiaj i ty możesz sobie zrobić wolne. Cały dzień planuję spędzić z woźnicą.

Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Po wypiciu zimnej wody z cytryną poszłam do stajni, gdzie ostatnio Jack widział Elsę. W boksach stało kilka koni, ale tylko dwa szare - w tym jeden, który, według Jacka, mnie polubił. Ciemnoszara sierść i czarna grzywa lśniły bardziej niż ostatnio, a koń wydawał się uradowany moim widokiem, w gębie przeżuwał jabłko. Zarżał wesoło i wypluł resztki ogryzka na siano.

Zaśmiałam się i podeszłam do niego, gładząc po łbie. Jego grzywa, nie dość, że lśniła, to była gładka, wyczesana i coś tam jeszcze. Oczy zwierzaka wydawały mi się czarne, ale równie dobrze mógłby być to bardzo ciemny brąz.

Znikąd usłyszałam trzaśnięcie wielkich drzwi do stajni. Ze stoickim spokojem odwróciłam się w stronę białowłosego chłopaka, który szedł z niemałą belą siana, uśmiechniętego na mój widok.

  - Cześć, Evi. - powiedział, rzucając siano na ziemię. - Co nasza księżniczka tutaj robi?

  - Patrzy się na służącego króla tego domu. - odparłam, oglądając jego wyrobione mięśnie na tak wątłym ciele... dziwne.

Jeszcze dziwniejsze było to, że był bez bluzki!

  - Niezłe widoczki, prawda? - obrócił się teatralnie. Oboje się zaśmialiśmy. - Chcesz pojeździć, żeby zapomnieć o swojej mazgajowatej siostrze?

  - Tak mniej więcej. - uśmiechnęłam się. - Więc, nauczycielu, ubieraj się i bierz się za lekcję.

No to tak... z wejściem na konia nie miałam zbytniego problemu, ale ruszyć i jechać - koń się mnie nie słuchał, albo to ja najzwyczajniej w świecie nie umiałam go prowadzić.

Ale co ja plotę? Przecież ja umiem wszystko! Tylko... zapomniałam, jak się prowadzi konia... mimo, że nigdy na nim nie jeździłam... ;)

Po półgodzinie nauk, kłusowałam po torze dla koni za rezydencją. Toczek nieznośnie skakał mi na głowie, a bryczesy, które musiałam założyć, wpijały mi się w nogi. Nie licząc tego, było zaje..... wspaniale!

Raz zleciałam - Jack, który szedł obok konia, na którym jechałam [upierał się, że ma zakaz jazdy konno... tjaa...], złapał mnie, zanim zaryłam tyłkiem o piach. Wpatrywał się we mnie swoimi szaro-błękitnymi oczami ze śnieżynką w tęczówkach.

Ale nie. Teraz jest czas na naukę, a nie romanse-nie romanse.

  - Możesz powiedzieć swoim przyjaciołom, że na ciebie poleciałam, miśku. - powiedziałam, wskakując z powrotem na konia. Chłopak potrząsnął głową i uśmiechnął się szeroko.

  - Koniec lekcji. - zarządził. - Idziemy do sklepu, trzeba kupić ci dopasowany strój.

Odprowadziliśmy szaraka do stajni, przebrałam się w swoje czarne rurki, luźną bluzkę na grube ramiączka z galaxy w ciemnych, granatowych kolorach i czarne adidasy na koturnie. Zarzuciłam czarną ramoneskę i wzięłam torbę z pieniędzmi, które dostałam jako rzekome kieszonkowe od Vincenta.

Jack w końcu założył bluzę i ruszył do bramy, gdzie stał powóz. Inny, niż ostatnio. Tamten był również czarny, ale na dwie osoby i woźnicę, bez dachu. Chłopak wskoczył na swoje miejsce, ja zajęłam te z tyłu i rozsiadłam się na dwuosobowym siedzeniu, pokrytym ciemnoczerwoną poduszką.

***

W sklepie zaczęłam oglądać wszystkie komplety strojów, które miały ciemne kolory. Jack, zniecierpliwiony, chodził za mną i nieudolnie wskazywał ubrania, które miały mi się spodobać.

Po dziesięciu następnych minutach wybrałam komplet w kolorach ciemnego granatu i czerni, oczywiście. W przymierzalni leżał jak ulał, więc od razu go kupiłam.

No, a reszta dnia minęła mi na dalszych lekcjach. Pod koniec dnia galopowałam i skakałam przez przeszkody, ale chyba nie ma się co chwalić.